CIRILO DE JERUSALÉM

ΠΕΡΙ ΤΩΝ ΘΕΙΩΝ ΓΡΑΦΩΝ.

SOBRE A DIVINA ESCRITURA.

33. Ταυτα δε διδασκουσιν ημας οι θεοπνευστοι γραφαι της Παλαιας τε και Καινης Διαθηκης. Εις γαρ εστιν ο των δυο διαθηκων Θεος, ο τον εν τη Καινη φανεντα Χριστον εν τη παλαια προκαταγγειλας· ο δια νομου και προφητων εις Χριστον παιδαγωγησας. Προ γαρ του ελθειν την πιστιν, υπο νομον εφρουρουμεθα· και ο νομος παιδαγωγος ημων γεγονεν εις Χριστον. Καν ποτε των αιρετικων ακουσης τινος βλασφημουντος νομον η προφητας, αντιφθεγξαι την σωτηριον φωνην, λεγων· Ουκ ηλθεν Ιησους καταλυσαι τον νομον, αλλα πληρωσαι. Και φιλομαθως επιγνωθι, και παρα της Εκκλησιας, ποιαι μεν εισιν αι της Παλαιας Διαθηκης βιβλοι, ποιαι δε της Καινης. Και μοι μηδεν των αποκρυφων αναγινωσκε. Ο γαρ τα παρα πασιν ομολογουμενα μη ειδως, τι περι τα αμφιβαλλομενα ταλαιπωρεις ματην; Αναγινωσκε τας θειας Γραφας, τας εικοσι δυο βιβλους της παλαιας διαθηκης ταυτας, τας υπο των εβδομηκοντα δυο Ερμηνευτων ερμηνευθεισας.

33. Estas coisas nos ensinam as Escrituras divinamente inspiradas do Antigo e do Novo Testamento. Pois um é o Deus dos dois Testamentos, que antecipadamente anunciou no Antigo o Cristo manifestado no Novo, que por intermédio da Lei e dos Profetas, como um pedagogo, nos conduziu a Cristo. Pois, antes que chegasse a fé, nós éramos guardados sob tutela da Lei para a fé que haveria de se revelar, e, a Lei se tornou nosso pedagogo até Cristo. E se alguma vez ouvires algum dos hereges blasfemando contra a Lei e os Profetas, opõe-lhes aquela salutar palavra, dizendo: Jesus não veio revogar a Lei, mas dar-lhe pleno cumprimento. Aprende também diligentemente, e da Igreja, quais são os livros do Antigo Testamento, e quais os do Novo. E, por favor, nada leias dos livros apócrifos. Pois, por que tu, que ignoras os que são reconhecidos por todos, te preocupas em vão com aqueles que são duvidosos? Lê as divinas Escrituras, estes vinte e dois livros do Antigo Testamento que foram traduzidos pelos setenta e dois Intérpretes.

34. Αλεξανδρου γαρ του Μακεδονων βασιλεως τελευτησαντος και της βασιλειας εις τεσσαρας διαιρεθεισης αρχας, εις τε την Βαβυλωνιαν και την Μακεδονιαν, Ασιαν τε και την Αιγυπτον· εις των της Αιγυπτου βασιλευοντων, Πτολεμαιος ο Φιλαδελφος, φιλολογωτατος γενομενος βασιλευς και τας κατα πανταχου βιβλους συναθροιζων, παρα Δημητριου του Φαληρεως, του της βιβλιοθηκης προνοητου, περι των νομικων και προφητικων θειων Γραφων επακουσας· και πολυ καλλιον κρινας, ου παρα ακοντων αναγκαστως τα βιβλια κτησασθαι, αλλ' εξιλεωσασθαι δωροις μαλλον και φιλια τους εχοντας· και γινωσκων, οτι το μεν αναγκαστον δολουται πολλακις, απροαιρετως διδομενον· το δε εκ προαιρεσεως παρεχομενον συν αληθεια τη παση δωρειται· Ελεαζαρω τω τοτε αρχιερει πλειστα δωρα πεμψας εις τον ενταυθα των Ιεροσολυμων ναον, εξ κατα φυλην των δωδεκα του Ισραηλ φυλων, προς εαυτον εις ερμηνειαν εποιησεν αποστειλαι. Ειτα και του, θειας η μη τας βιβλους ειναι λαμβανων αποπειραν, και προς το μη συνδυασαι προς αλληλους τους αποσταλεντας υποπτευσας· εν τη λεγομενη Φαρω, τη προς Αλεξανδρειαν κειμενη, των παραγενομενων ερμηνευτων εκαστω ιδιον οικον απονειμας, εκαστω πασας τας Γραφας επετρεψεν ερμηνευσαι. Τουτων δε εν εβδομηκοντα [και] δυο ημεραις το πραγμα πληρωσαντων, τας ομου παντων ερμηνειας, ας κατα διαφορους οικους αλληλοις μη προσιεντες εποιησαντο, συναγαγων επι το αυτο, ου μονον εν νοημασιν, αλλα και εν λεξεσιν ευρεν συμ φωνους. Ου γαρ ευρεσιλογια και κατασκευη σοφισματων ανθρωπινων ην το γινομενον· αλλ' εκ Πνευματος αγιου η των αγιω Πνευματι λαληθεισων θειων Γραφων ερμηνεια συνετελειτο.

34. Depois que morreu Alexandre, rei dos Macedônios e seu reino dividido em quatro principados, Babilônia e Macedônia, Ásia e Egito, um dos que reinaram no Egito, Ptolomeu Filadelfo, um príncipe muito erudito, enquanto recolhia livros de todas as partes, ouviu Demétrio de Falero, seu bibliotecário, falar sobre os legistas e os profetas das divinas Escrituras. E julgou muito mais nobre não adquirir os livros compulsoriamente contra a vontade de seus detentores, mas antes propiciá-los com presentes e amizade. Sabendo que, tomado à força, o que se dá involuntariamente é muitas vezes corrompido pelo engano, enquanto o que se oferece espontaneamente é dado com toda sinceridade, enviou a Eleazar, o então Sumo Sacerdote, numerosos presentes para o Templo aqui em Jerusalém, e fez com que ele lhe delegasse seis tradutores de cada uma das tribos de Israel. Em seguida, para comprovar se os livros eram divinos ou não, tomando precauções para que os enviados não combinassem entre si, designou uma moradia própria a cada um dos que haviam chegado na ilha chamada Faros, que está situada perto de Alexandria, e incumbiu cada um de traduzir todas as Escrituras. Quando completaram a tarefa no espaço de setenta e dois dias, Ptolomeu reuniu no mesmo lugar todas as traduções que eles haviam elaborado em moradias diferentes, sem que se aproximassem uns dos outros, e descobriu que coincidiam perfeitamente não apenas quanto ao sentido, mas também quanto às palavras. Pois a obra não era invenção de argumentos, nem artifício de sofismas humanos, mas a tradução das divinas Escrituras, ditadas pelo Espírito Santo, que foi concluída com a inspiração do Espírito Santo.

35. Τουτων τας εικοσι δυο βιβλους αναγινωσκε· προς δε τα αποκρυφα μηδεν εχε κοινον. Ταυτας μονας μελετα σπουδαιως, ας και εν Εκκλησια μετα παρρησιας αναγινωσκομεν. Πολυ σου φρονιμωτεροι και ευλαβεστεροι ησαν οι αποστολοι και οι αρχαιοι επισκοποι, οι της Εκκλησιας προσταται, οι ταυτας παραδοντες. Συ ουν, τεκνον της Εκκλησιας ων, μη παραχαραττε τους θεσμους. Και της μεν Παλαιας Διαθηκης, καθως ειρηται, τας εικοσι δυο μελετα βιβλους· ας, ει φιλομαθης τυγχανεις, εμου λεγοντος, ονομαστι μεμνησθαι σπουδασον. Του νομου μεν γαρ εισιν αι Μωσεως πρωται πεντε βιβλοι, Γενεσις, Εξοδος, Λευιτικον, Αριθμοι, Δευτερονομιον· εξης δε, η Ιησου υιου Ναυη· και το των Κριτων βιβλιον μετα της Ρουθ, εβδομον αριθμουμενον. Των δε λοιπων ιστορικων βιβλιων, η πρωτη και η δευτερα των Βασιλειων μια παρ' Εβραιοις εστι βιβλος· μια δε και η τριτη και η τεταρτη. Ομοιως δε παρ' αυτοις και των Παραλειπομενων η πρωτη και η δευτερα μια τυγχανει βιβλος· και του Εσδρα η πρωτη και η δευτερα μια λελογισται· δωδεκατη δε βιβλος η Εσθηρ. Και τα μεν ιστορικα ταυτα. Τα δε στιχηρα τυγχανει πεντε· Ιωβ, και βιβλος Ψαλμων, και Παροιμιαι, και Εκκλησιαστης, και Αισμα ασματων επτακαιδεκατον βιβλιον. Επι δε τουτοις τα προφητικα πεντε· των δωδεκα προφητων μια βιβλος, και Ησαιου μια, και Ιερεμιου μετα Βαρουχ, και Θρηνων, και Επιστολης· ειτα Ιεζεκιηλ, και η του Δανιηλ, εικοστηδευτερα βιβλος της Παλαιας Διαθηκης.

35. Destes, lê os vinte e dois livros, mas nada tenhas em comum com os apócrifos. Ocupa-te com diligência apenas destes que também na Igreja lemos com intrepidez. Muito mais prudentes e piedosos que tu foram os Apóstolos e os antigos bispos, presidentes da Igreja, que nos transmitiram estes livros. Tu, pois, sendo filho da Igreja, não modifiques seus preceitos. E do Antigo Testamento, como foi dito, ocupa-te dos vinte e dois livros. Se fores um amante do saber, procura fixa-los nominalmente em tua memória tal como os mencionarei. Com efeito, os primeiros cinco são os livros da Lei de Moisés: Gênesis, Êxodo, Levítico, Números, Deuteronômio. Em seguida, Jesus, filho de Nave; e o livro de Juízes que, junto com Rute, é contado como sétimo. Dos restantes livros históricos: o primeiro e o segundo dos Reinos são entre os hebreus um livro; também o terceiro e o quarto, um livro. De modo semelhante, entre eles, o primeiro e o segundo dos Paralipômenos são um livro; o primeiro e o segundo de Esdras são contados como um. Ester é o décimo segundo livro. Estes são os históricos. Os livros escritos em versos são cinco: Jó, o livro dos Salmos, Provérbios, Eclesiastes e o Cântico dos cânticos, o décimo sétimo livro. E depois destes, os cinco proféticos: um livro dos doze profetas; um de Isaías; um de Jeremias junto com Baruc, Lamentações e a Epístola. Em seguida, Ezequiel e o livro de Daniel, o vigésimo segundo do Antigo Testamento.

36. Της δε Καινης Διαθηκης, τα τεσσαρα μονα ευαγγελια· τα δε λοιπα ψευδεπιγραφα και βλαβερα τυγχανει. Εγρα ψαν και Μανιχαιοι κατα Θωμαν ευαγγελιον, οπερ ευωδια της ευαγγελικης επωνυμιας επικεχρωσμενον, διαφθειρει τας ψυχας των απλουστερων. Δεχου δε και τας Πραξεις των δωδεκα αποστολων. Προς τουτοις δε και τας επτα, Ιακωβου, και Πετρου, και Ιωαννου, και Ιουδα καθολικας επιστολας· επισφραγισμα δε των παντων, και μαθητων το τελευταιον, τας Παυλου δεκατεσσαρας επιστολας. Τα δε λοιπα παντα, εν δευτερω κεισθω. Και οσα [μεν] εν εκκλησιαις μη αναγινωσκεται, ταυτα μηδε κατα σαυτον αναγινωσκε, καθως ηκουσας. Και τα μεν περι τουτων, ταυτα.

36. Do Novo Testamento, há apenas quatro evangelhos, pois os restantes são pseudoepígrafos e prejudiciais. Os Maniqueus também escreveram um «Evangelho segundo Tomé», que, disfarçado sob o bom odor do cognome evangélico, corrompe as almas dos mais simples. Aceita também os Atos dos doze apóstolos. E, além disso, as sete Epístolas Católicas de Tiago, Pedro, João e Judas; e, como um selo sobre todos e a última obra dos discípulos, as catorze Epístolas de Paulo. Todos os demais sejam colocados em segundo plano. E todos aqueles que não são lidos na Igreja, tampouco os leias privadamente, como ouviste. Já há o bastante sobre esse assunto.

37. Φευγε δε πασαν διαβολικην ενεργειαν, και μη πειθου τω δρακοντι τω αποστατη, ος εξ αγαθης υποστασεως αυτοπροαιρετον εσχε την μεταβολην· ος αναπεισαι μεν δυναται τους θελοντας, αναγκασαι δε ουδενα. Και μητε αστρολογιαις, μητε ορνεοσκοπιαις, μητε κληδοσι προσεχε, μηδε ταις μυθωδεσι των Ελληνων μαντειαις. Φαρμακιαν, και επαοιδιαν, και τα νεκυομαντειων παρανομωτατα πραγματα, μηδε μεχρις ακοης παραδεχου. Αποστηθι παντος ακολασιας ειδους, μητε γαστριμαργων, μητε φιληδονων, υπερανω τε φιλαργυριας απασης και του τοκιζειν γενομενος. Μητε δε θεωριων εθνικοις αθροισμασι παραβαλλε· μητε επιδεσμασιν εν νοσοις χρηση ποτε. Αποστρεφου δε πασαν και του καπηλοδυτειν χυδαιοτητα. Και μητε εις Σαμαρειτισμον η Ιουδαισμον εκπεσης· ελυτρωσατο γαρ σε λοιπον Ιησους ο Χριστος. Πασης σαββατων παρατηρησεως αποστηθι· και του, κοινον η ακαθαρτον λεγειν τι ειναι των αδιαφορων βρωματων. Εξαιρετως δε μισει παντα τα συνεδρια των παρανομων αιρετικων. Και παντοιως την σεαυτου ψυχην ασφαλιζου, νηστειαις, προσευχαις, ελεημοσυναις, και θειων λογιων αναγνωσμασιν, ινα μετα σωφροσυνης και δογματων ευσεβων, τον επιλοιπον εν σαρκι βιωσας χρονον, της μιας του λουτρου σωτηριας απολαυσης· στρατολογηθεις δε ουτως εν ουρανιαις στρατιαις τω Πατρι και Θεω, και των ουρανιων καταξιωθης στεφανων· εν Χριστω Ιησου τω Κυριω ημων, ω η δοξα εις τους αιωνας των αιωνων. Αμην.

37. Foge de toda operação diabólica, e não te fies no dragão apóstata, cuja transformação de sua boa natureza aconteceu por vontade própria. Ele pode persuadir os que desejam, mas a ninguém pode obrigar. Também não te preocupes com predições dos astrólogos, nem com observações das aves, nem com presságios, nem com adivinhações fabulosas dos gregos. Sortilégio, encantamento e as mais perniciosas práticas de necromancia, nem sequer lhes dê audiência. Afasta-te de toda forma de intemperança! Não te entregues à glutonaria, nem te tornes amigo dos prazeres. Esteja acima de toda avareza e usura. Nem assistas aos espetáculos públicos nas assembleias gentílicas. Nunca faças uso de amuletos nas enfermidades. Evita também toda a vulgaridade da taberna. E não caias no Samaritanismo nem no Judaísmo, pois, doravante, te livrou Jesus Cristo. Afasta-te de toda observância dos sábados e de dizer que algum dos alimentos indiferentes é comum ou impuro. E, sobretudo, abomina todas as reuniões de transgressores heréticos. De todos os modos, fortifica tua própria alma com jejuns, orações, esmolas e as leituras dos oráculos divinos, para que, tendo vivido o resto de seus dias na carne com modéstia e doutrinas piedosas, possas desfrutar da única salvação que flui do batismo; e assim, alistado pelo Pai e Deus nos exércitos celestes, sejas também julgado digno das coroas celestes. Em Jesus Cristo, nosso Senhor, a quem seja a glória pelos séculos dos séculos. Amém.


FONTE

CYRILLI HIEROSOLYMITANI, Catechesis IV, De Decem Dogmatibus. In: J. P. MIGNE, Patrologia Grega, Tomus XXXIII, Paris: Petit-Montrouge, 1857. p. 493-504.